Het schooljaar van Caitlin en Jack loopt op zijn einde, en zo ook het sportseizoen. Het was een mooi sportseizoen. Jack heeft weer even hard en veel gevoetbald en Caitlin heeft weer eens superveel vooruitgang gemaakt bij tennis. Trotse papa and mama dus. Op een normale week speelt Caitlin ondertussen 4 keer tennis. Dinsdag en donderdag met coach Chavez, zaterdag met coach Tammy en zondag match met papa.
Ze is ook al rustig opgeschoven naar een grotere, zwaardere racket, speelt nu met de groene ballen en we staan nu ongeveer een meter voor de baseline. Bijna full court.
Het is duidelijk dat er daar bij Caitlin echt wel een tennistalent in zit. Haar slagen gaan echt bijzonder makkelijk en natuurlijk. We hebben eens geprobeerd om te filmen terwijl we aan het spelen waren, maar dat lukte niet echt. Meer beelden van de lucht en de grond, dan Caitlin aan de andere kant van het terrein. Maar dit geeft ook een goed idee.
Gaat zo gemakkelijk. En pas op he, tegen de muur spelen is niet zo gemakkelijk. Die muur klopt namelijk altijd terug. Een van papa’s favoriete momenten van de week.
Over naar de kleine Kevin De Bruyne dan. Die speelt op een normale week 5 of 6 keer voetbal. Dinsdag, donderdag en vrijdag training. Zaterdag een of twee matchen. En zondag met papa.
Die occassionele tweede match op zaterdag is dan (eindelijk) op een groter veld en met grotere goalen, welwiswaar met allemaal 2009 en 2008 jongens. Dat verschil zie je wel.
Maar Jack doet rustig mee. Heeft zelfs een match 3 keer gescoord plus penalty. De penalty zien we hier.
Netjes.
Naar de matchen van Jack gaan kijken. Ook een van papa’s favoriete momenten van de week.
Ook leuk natuurlijk is de andere kinderen (en ouders) in het oog houden tijdens match of training. Op zaterdagmorgen speelt Caitlin met een jongen genaamd, de Grant. Niet van de sportiefste. Gaat op een uur training toch 4 of 5 keren op de grond liggen. “Van uitputting”, zegt hij zelf. En moet na 3 slagen altijd even stoppen om te drinken. We snapten dat allemaal niet zo goed tot we de vader leerden kennen. Die zet het liefst de Grant zo snel mogelijk af om dan ‘boodschappen te gaan doen’. Ja dat zal wel, die kruipt gewoon een uur terug in zijn bed. Ben ik zeker van. Zou het gedrag en de genen van ouders dan toch wat afstralen op de kinderen ? Maar wel leuk voor Caitlin en ons, wij hebben elke keer voor de training een weddenschap over hoe veel keer Grant op de grond gaat vallen.
En Jack speelt soms een match tegen een jongen genaamd, den Brogan. Rare naam al om te beginnen en een heel vervelend ventje. Jack kent hem al lang vanop de trainingen. Brogan kan wel goed voetballen, maar altijd duwen, trekken, slide tacklen en gemene opmerkingen maken. Den Jack wordt er helemaal onnozel van. Vorige week speelden we nog een match tegen den Brogan. Het werd een rechstreeks duel Jack en Brogan. De adrenaline stroomde eraf en de tranen van opwinding stonden in allebei hun ogen. Maar den Brogan is eerst gekraakt. Moest halverwege eerste helft even gaan rusten wegens te veel wenen. Maar zijn ploeg stond wel 3-1 voor bij de rust. Dus Jack stond ook aan rand van wenen. Maar …. Jack en zijn ploeg hebben het de tweede helft goed gemaakt, en 4-5 gewonnen. Twee goalen Jack. Hij was zo blij. Alhoewel wij eigenlijk stieken ook wel heel blij waren, hebben we wel een goed gesprek gehad met Jack. Hij mag zich niet zo laten opjutten door andere (etter) jongens. Hij moet daar leren bovenstaan. Hopelijk lukt het hem. Het lukte ons vroeger in ieder geval niet. Wat zeiden we nu weer eerder van gedrag en genen van ouders en kinderen ?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten