Na een paar dagen te hebben geoefend met een sjaal onder de armen, een tikkeltje onzekerheid en schrik, heel veel aanmoediging van ons, en een beetje sabotage van Jack (die soms recht voor haar wielen ging rijden), reed ons meisje zaterdag voor de allereerste keer zonder hulp door de straat.
Ze stond er zelf van te kijken, en was -terecht- o zo trots op zichzelf! De schrik is weg, ze heeft de liefde voor de fiets te pakken.
En laat ons eerlijk zijn, het oefenen zelf vond ze niet zo plezant en ze vroeg altijd of ze niet op haar step mocht, in plaats van "alweer" op de fiets… maar kijk, nu ze het kan, is ze niet meer te houden. Terwijl professionele renners gisteren van Parijs naar Roubaix reden, reed Caitlin van ons huis naar dat van Riri, zo'n anderhalve kilometer verderop. Ze rijdt op sommige momenten nog een beetje zigzaggend, en een paar wandelaars moesten opzij springen toen wij voorbijkwamen, maar het is zo plezant!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten