Random thoughts

Vandaag heb ik afscheid genomen van Isabel, 1 van mijn beste vriendinnen hier. Na 3 jaar Virginia zit hun assignment erop en verhuizen ze nu terug naar Belgie... Ik vind het echt moeilijk om hier afscheid te moeten nemen. De vriendenkring is tenslotte beperkter dan thuis en hoewel ik makkelijk vrienden maak, is het toch niet evident om mensen te ontmoeten met wie het zo goed klikt. Het is ongetwijfeld deels dankzij Isabel en Caroline (die andere goede vriendin - die hier gelukkig nog is!) dat ik mij hier zo thuis voel. Voor de lezers die de achtergrond niet kennen: Caro, Isa, hun echtgenoten en Marc zijn allemaal collegas. Toen Isa in mei 2007 hoorde dat Marc en ik waren gearriveerd in de US, heeft ze onmiddellijk een BBQ georganiseerd waar ook Caroline op was uitgenodigd (zij waren de maand ervoor verhuisd naar DC). En sindsdien trekken we dus samen op: brunchen op zondag, BBQ's a l'improviste, shoppingmiddagen, (poging tot) powerwalken, aperitieven na 't werk, sportwedstrijden, skivakantie,... We waren zelfs alle drie samen zwanger ;o)

Ondertussen heb ik wel al vele andere vrienden gemaakt, zowel expats als locals, maar Isa en Caro blijven toch een speciaal plaatsje innemen. Ik ga haar missen!

Tijd om daarbij stil te staan is er echter niet. We zijn volop onze reis naar Belgie aan het voorbereiden. We zijn altijd al lichte reizigers geweest, maar ik vrees dat dat nu wel anders gaat zijn - niet te doen wat we nu allemaal gaan meezeulen. Caitlin is in ieder geval klaar om te vertrekken. Haar US passport is gisteren aangekomen, ontzettend schattig, dat blauwe boekje met die babyfoto ... en te bedenken dat dat 5 jaar geldig is!


Aangezien ik nog een miljoen dingen moet doen/kopen alvorens te vertrekken, sleur ik Caitlin geregeld mee naar de mall om ons lijstje af te werken. Ik heb haar dinsdag ook meegenomen naar de spa, omdat ik een facial had geboekt (om alle misverstanden te vermijden: de gelaatsverzorging was voor mij, nog niet voor haar!). Ze vertikte het echter om in haar buggy te slapen, dus heb ik haar tijdens de behandeling op mijn buik gelegd. Fantastisch vond ze het. Relaxerende muziek, een relaxe mama: ze viel onmiddellijk in slaap en heeft die nacht zelfs 7 uur aan 1 stuk doorgeslapen. Heerlijk! Jammer genoeg was dat maar een eenmalige zaak (dat doorslapen).

En ondertussen maakt DC zich klaar voor het Cherry Blossom Festival: begin april zullen alle Japanse kerselaars in bloei staan, en geloof me, dat is echt fantastisch mooi. Ik ben een ongeloofelijke fan van de Cherry Blossoms en ben niet alleen: tijdens die enkele dagen dat ze bloeien wordt de stad overrompeld. Er worden meer dan een miljoen bezoekers verwacht.

De kerselaars werden in 1912 door Japan aan US geschonken als teken van vriedschap en goodwill. Er zijn ondertussen al 3750 bomen met 16 Cherry Blossom varieteiten in DC. De bloeiperiode dit jaar is van 28 maart tot 11 april, met piek op 4 april.

Ziehier een paar sfeerbeelden van vorig jaar:





En tenslotte, omdat ik het niet kan laten, nog een fototje van Caitlin.

Moviestar

Time flies... ons meisje is ondertussen al 5 weken oud. Het boorlingske is er al een beetje af, ze wordt elke dag groter.

Ik kan ook niet geloven dat ik nu al 5 weken thuis ben (lees: niet ben gaan werken). Maar dat wil niet zeggen dat we thuis met onze vingers zitten draaien. Iedere dag staat er wel iets op het programma: gaan wandelen, boodschappen doen, skypen met het thuisfront, gaan shoppen in de mall, gaan lunchen met vriendinnen, nieuwe receptjes uitproberen voor Marc...we kunnen ons goed bezighouden. Ja, het is een beetje een luxeleventje - zelfs de nachten vallen zeer goed mee. Caitlin wordt maar 1 keer wakker, om 3 u: ze is goed getraind! Vandaag zijn we ook eens naar de creche gaan kijken en nu blijkt dat zij het enige meisje zal zijn in een groep van 8.
Natuurlijk worden er elke dag volop fotos genomen van haar. En nu we ons een videocamera hebben aangeschaft, wordt iedere seconde van haar bestaan ook op film vastgelegd. Het zal niet aan materiaal ontbreken om een slideshow te monteren voor haar trouwfeest later. Er is voorlopig echter nog niet zoveel diversiteit in de filmpjes: momenteel bestaan de scenes vooral uit slapen, wakker worden, op de changing table liggen en verplicht poseren voor de camera.

Wij vinden haar in ieder geval super schattig!

Sports Illustrated … met 99c hamburger … van Obama …

Er is iets gebeurd. Caitlin, de kleine guerilla-strijdster, heeft sinds drie weken de blog veroverd. Controle verkrijgen over de belangrijke communicatie-kanalen is een bekende guerilla-taktiek. Dit is een tegenoffensief van de heersende macht. Voor alle duidelijkheid, dat zijn dus Siri en ik. Terug een verhaaltje over het leven in de US dus.

Wat is de grootste schrik van de Amerikaan? Goeie vraag. Misschien een terroristische aanslag? Niet echt. Daarvoor hebben ze die vriendelijke mensen van Homeland Security. Je weet wel, de mensen die je zo hartelijk ontvangen als je het land binnen wil. Na 2 uur in de rij. Misschien is tegenwoordig de recessie wel de grootste schrik? Ook niet echt. De sub-prime Amerikaan heeft dan wel 7 mortgages van Fannie Mae op zijn te groot huis en 239 Citibank afbetalingen op alle dingen in dat huis, plus autoleningen op 3 lelijke GM’s en 47 Bank of America credit cards voor de kleine uitgaven... Maar dat is allemaal niet echt een probleem. Daarvoor hebben ze die vriendelijke meneer Obama. Neen, de grootste schrik van de Amerikaan is honger hebben. Het is van het hoogste belang dat er steeds genoeg eten in de buurt is. Overal en altijd.

Er is goed nieuws op dat vlak. Fast-food is weer helemaal terug in. Joepie. En het is lekker goedkoop. KFC, Taco Bell (om even de twee onsmakelijkste te noemen) maar ook Mc Donalds en consoorten geven duizenden 99c menu’s weg. Ze doen weer helemaal mee. In tegenstelling tot de lokale gym en groenten. In het kort, de sub-prime Amerikaan heeft de oplossing gevonden. Hij/zij gaat zich uit deze recessie eten. Een combinatie van Obama en fastfood dus. Iedereen blij.

En nu begrijpen we ook waarom sport hier zo populair is. Omdat je, terwijl je naar sport kijkt, veel kan eten. Er zijn dan ook vier grote populaire professionele sporten: baseball, football, hockey en basketball. Veldrijden is nog niet doorgebroken. Met hockey bedoelen we natuurlijk ijshockey, niet het veldhockey waar Nederlanders meisjes zo goed in zijn. Amerikaanse ijshockey-spelers hebben trouwens een iets ruwer uiterlijk dan Nederlandse meisjes. Minder tanden bijvoorbeeld. Maar we zijn grote fan van beiden. Voor verschillende redenen weliswaar. En met football bedoelen we natuurlijk American football. Niet het Europese “soccer”. Die sport wordt hier voornamelijk door gastarbeiders en kinderen gespeeld. David Beckham heeft dat nu ook door.

Vier major professionele sporten dus. Professioneel, want de populairste sport is eigenlijk college football. Met college bedoelen we de universiteit. Ondanks het feit dat dat college de Amerikaan zijn eerste mooie schuldenberg heeft opgeleverd, dragen veel Amerikanen hun college in hun hart. En gewoonlijk ook ergens op hun auto. Als bumper-sticker. Ze volgen die sportploegen op de voet. Eerlijk gezegd, het is allemaal wat moeilijk te begrijpen voor een alumni van UFSIA. Wat was de score dit weekend van de dames ping-pong-ploeg van UFSIA ? Geen idee.

Zoals elke grote stad heeft DC ook zijn lokale vertegenwoordigers in de 4 grote sporten : we hebben hier de Nationals (de "Nats") in baseball, de Capitals (de "Caps") in hockey, de Redskins (de "Skins") in football en de Wizards ("de heu ... Wizards") in basketball. We gaan in de komende weken elke ploeg eens van een beetje dichterbij bekijken. Volgende week, of de week erna, dat zien we nog wel, beginnen we eraan met de Nationals. Als de onderhandelingen met de guerilla vlot verlopen natuurlijk.